Muli bwanji? Ndili bwino! Oftewel: Hoe gaat het? Het gaat goed! Ons werk op het project is ten einde, dus: tijd voor een nieuwe blog!

Werkdag
Na een tijdje (Afrikaans) wachten op de nieuwe band voor onze mini-bus donderdagochtend, konden een paar van ons weer de terugreis aanvaarden van Blantyre naar Nsanje. Daar was de rest van de groep alweer een ochtend hard aan de slag. Naast de dames vertoonden ook een aantal heren hun springtouwkunsten en hielpen ze een handje bij de kinderbijbelweek op het day care centre. De andere heren hielden zich bezig met o.a. het graven van het gat voor de wc en overige stukken metselen. Daarmee was het metselwerk zo goed als voltooid!

Realiteit
Pastor Munyapa had de dames beloofd om na de sluiting van de dag een familie te bezoeken. Zo gingen we met hem en headteacher Matenje om 16.00 uur wandelend door het mulle zand op naar een dorpje vlakbij het day care centre. Algauw volgde een kinderschaar ons en kwamen we bij het huis van een jongetje die ook onze Bijbelweek bezocht. Hier wordt armoede realiteit. Het dak op het huis van ongeveer 3 bij 4 meter ligt er nog maar pas op, vertelde de pastor. Hij had enorm zijn best gedaan om voor hen een dak op het huis te regelen. Want ja, als je geen geld hebt voor eten, en je krijgt een beetje geld, zou je dat dan gaan besteden aan een dak?

We namen een kijkje in het huisje. Ook hier ervaarden we de realiteit van armoede. Binnen bleek het dak niet eens 100% bescherming te geven voor de regen, wat betekent dat ze alsnog niet droog zitten met de regen. En dan hebben we het nog niet gehad over de muren, gemaakt van ‘stenen’ van enkel water en zand. In de woon- / slaapkamer van 2 bij 3 meter stonden twee mandjes met maiskorrels en maismeel. Dit jongetje en zijn moeder moeten het hiermee doen voor niet langer dan een maand. Bij de tweede familie was het niet veel anders. In een donkere slaapkamer van zo’n 2 bij 2 meter is er plek voor een moeder, haar twee kinderen en een paar kippen. De vader ontbreekt en het lijkt erop dat het niet lang meer duurt voordat ook de moeder een lege plaats achterlaat door de gevolgen van aids. Stil en vol indrukken liepen we terug naar het day care centre. Armoede en honger is hier realiteit…

Ook op het day care centre hebben we deze week een aantal dingen gezien die dat bewijzen. Als er tussen de middag nsima werd opgediend, stonden er aan de zijkant (huilende) kinderen uit de buurt die niet in het programma van Timotheos opgenomen zijn en dus officieel geen nsima krijgen. De dominee zag dat ook en legde uit dat ze dan soms proberen hen ook te voeden met wat ze nog hebben. Een aantal van deze kinderen die ook op onze Bijbelweek kwamen, zullen dan ook waarschijnlijk niet het einde van dit seizoen kunnen meemaken…

Nat afscheid
Tot onze grote verbazing scheen vrijdagmorgen niet de zon, maar moesten we onze koffers door de regen heen inladen. Brr… wat voelt het dan ineens koud met 20 graden! We werden warm verwelkomd voor onze laatste dag op het nu modderige project. Deze ochtend waren we met de hele groep bezig met zo’n 300 kinderen op het day care centre, aangezien we de oudere en jongere kinderen allebei voor de ochtend hadden uitgenodigd. Dit omdat ons programma in de middag zou bestaan uit de terugreis naar Blantyre.

Door het natte weer hadden we bibberende kinderen voor ons die we na het Bijbelverhaal even flink hebben laten opwarmen door het zingen en de bewegingen van ‘Head, shoulders, knees and tones’. Als ze toen nog niet warm waren, werden ze het daarna wel toen we met de kinderen aan de slag gingen met de loomelastiekjes uit Nederland. Zeer fanatiek gingen ze aan de slag. De elastiekjes waren haast niet aan te slepen en rond een ieder van ons stonden wel zo’n 20 kinderen te graaien om hun loombandje nog langer te kunnen maken of elastiekjes mee te nemen voor thuis. Een chaotisch, maar groot succes!

Inmiddels was het iets droger geworden en konden we nog een aantal groepsfoto’s bij ons project maken en heel wat handjes schudden. Dan blijkt ineens dat we in korte tijd al heel wat opgebouwd hebben met de lokale bevolking daar. Zikomo kwambiri! Oftewel: Bedankt voor alles!

Bijkomen
Terug in Blantyre zochten we ons nieuwe onderkomen op, in de buurt waar Wim woont. Toen was het tijd om even neer te ploffen op de bank of op ons bed. Na een gezellige maaltijd met Wim en Charles konden we voldaan ons bed instappen.

Zaterdag, 6 augustus, kende weer nieuw programmaonderdelen: uitslapen en op mini-safari. Nog één keer vergezeld door James, onze metgezel en tolk van afgelopen week, reden we naar een lodge. Daar kwamen we eerst toe aan wat ontspanning in de zon, waarna we in een echte, open safari-jeep stapten. Al kronkelend door het gebied konden we onder andere wat zebra’s en giraffen bewonderen. Dit als voorproefje op de komende week, als we safari in het wildpark hopen te gaan doen. Terug van de safari gingen we de echte Afrikaanse markt op, zodat de dames Afrikaanse stoffen konden kopen. Als azungu (blanken) waren we een echte bezienswaardigheid!

Voldaan van het werk kwamen we zo aan het einde van de week. Nu is het tijd om wat dagen de natuur van Malawi te gaan bewonderen. Woensdag is weer te lezen over al onze volgende belevenissen en ons bewonderen van de Malawische natuur en cultuur!