Het is alweer enige tijd geleden dat ik mijn eerste blog heb geschreven maar ik wil jullie weer eens op de hoogte te brengen van mijn avonturen in Malawi.

Met de inmiddels enige opgedane ervaringen in de afgelopen week begin ik deze week rustig met wat administratief werk in de ochtend en middag. Aan het einde van deze dag moet ik even met de vrachtwagen van morgen mee om alvast te laden zodat we de volgende morgen vroeg kunnen vertrekken. Zo gezegd zo gedaan, wij naar een opslagplaats van Timotheos in de buurt van Namitambo. Vier sterke wachtmannen mee die de 50 kg zware zakken mais vanuit de opslagplaats op de truck moeten laden. En ik naast en op de truck om de aantallen in de gaten te houden. Tot tien tellen en dan weer een streepje zetten. Achteraf heb ik er één te veel gezet waardoor later bleek dat ik tien zakken te weinig had, maar goed.

Ik aan het tellen en als we zo’n anderhalf uur bezig zijn liggen er 300 zakken van 50 kg mais op de truck. En dus kunnen we weer richting Blantyre (de hoofdstad waar de compound van Timotheos is gevestigd.) Nou dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan want op een gegeven moment stopt de chauffeur en vertaalt een wachtman naar het Engels dat de diesel op is. En daar sta je dan in het ondertussen pikdonker geworden Malawi met een truck vol ‘lekkers’, in een klein dorpje op zo’n 8 kilometer afstand van het dichtstbijzijnde tankstation. Na enige tijd vraag ik de chauffeur hoe we dit gaan oplossen maar hij is druk in de weer met bellen met zijn baas maar ook die heeft geen geld. Dus schiet ik maar een deel voor om dit morgen van zijn geld in te houden. De bijrijder en een wachtman gaan op pad met een jerrycan om de benodigde diesel te halen, even wachten op een minibus en daar gaan ze. Wij blijven met zijn drieën over en staan daar omringd door nieuwsgierige inwoners en niet te vergeten een hoop muggen. Na ruim een uur wachten komen ze terug en komen we na wat rommelen met jerrycans op de Timotheos compound aan. We spreken de tijd af voor morgenochtend, we vertrekken vroeg want we hebben een lange reis voor de boeg.

sdr

De volgende morgen gaan we, na een grote aanbetaling voor de brandstof, dan echt op pad. Maar als we net buiten de stad zijn en de bergen in gaan kom ik tot de ontdekking dat deze truck niet echt vaart maakt in de bergen. Wat opzich logisch is omdat we 15.000 kg achterop hebben liggen. Na enige tijd blijkt dat waar we met de auto drie kwartier over doen nu vier uur rijden is.

sdr

Na in totaal 7 uur rijden komen we aan bij de eerste uitdeel plek en droppen daar een aantal zakken. Al snel kunnen we door naar de volgende plaats. Echter moeten we in totaal op vier plaatsen voedsel uitdelen, dit gaan we niet in één dag redden. Dus gaan we op zoek naar de lodge in Nsanje waar ik ook heb geslapen met de bouwgroep toen we afgelopen juli en augustus in Malawi waren. Hier brengen we zonder enigszins hierop te zijn voorbereid onze nacht door en gaan de volgende morgen opnieuw vroeg op pad om de laatste drie plaatsen te doen. Omdat het nog vroeg is en het tankstation nog gesloten is waagt de chauffeur het erop maar na de eerste plaats gedaan te hebben komt hij er achter dat hij toch niet helemaal uitkomt en dus iemand op een fiets om meer brandstof laat gaan. Dit vertraagt ons weer met een uurtje terwijl die uurtjes best kostbaar zijn, maak dat een doorsnee Malawiaan maar eens wijs.

sdr

De laatste twee plaatsen gaan verder goed en als we terug zijn in Nsanje verlaat ik de truck en neem de minibus terug naar Blantyre. Ik ben dat slome gedoe helemaal zat. Elke keer moeten er jerrycans verwisseld worden want de tank van de vrachtwagen is te groot en ze kopen alleen de diesel die ze voor deze rit nodig hebben. Dus binden ze een jerrycan boven op de tank vast met een touwtje, slangetje er boven in druk er op en door. Nou als je dat ieder half uur moet doen dan begrijp je dat doorrijden er ook gewoon echt niet in zit.

Na vier uur in de minibus (deze rit ging heel wat voorspoediger) kom ik aan in Blantyre en heb ik het één en ander uit te leggen. Dit omdat ik geen oplader bij me had en dus niet telefonisch bereikbaar was. Uiteindelijk is op tien te weinig zakken na alles op de juiste plaats aangekomen. Deze zakken worden later met een maismeel uitdeelrit meegenomen. De laatste twee dagen van de week ga ik opnieuw met twee vrijwilligers naar het zuidelijke district Nsanje waar we bij het project in Keiletzi van de sponsorkinderen een foto, kleurplaat en een verhaaltje verzamelen voor hun sponsor. En zo is ook deze week al weer snel ten einde.

De komende week hopen we weer met zijn drieën naar Nsanje toe te gaan. Daarover in de volgende blog meer.

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*